سلام و درود به روان شهدا و امام شهدا و شما عزیزان

همین چند سال پیش بود که شاهد رفتنش بودیم. از میان کوچه ها گذشت، از میان شهرها ، جاده ها، و بیشتر از او، دوستانش. آنان که پارچه های سرخ را سربند خود کرده بودند: هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله...! و از هر دیاری، اهل دلی همسفرشان گشت، کوچ کردند و رفتند. بعد خبر رسید که مسیر کوچ پرستوها عوض شده، دیگر از شمال به جنوب نیست. آنها از زمین به آسمان می روند و سفرشان بازگشتی ندارد. ما که به عبور آنها عادت نداشتیم ، لحظه ای در خود فرو رفتیم و چون طاقت نیاوردیم همه چیز را بهدست فراموشی سپردیم! پرستو ها را، فصل کوچ را! سربند های سرخ  وسبز را، همه چچیز را فراموش کردیم حتی پرواز را و حتی او را.

حالا که دیگر به زیستن روی زمین خو گرفته ایم و پرستویی نیست که از یادمان عبور کند به فکر بدست آوردن نان و آبی هستیم که نامش را زندگی گذاشتیم. عده ای مرده اند و سایرین خوابند ، کسی پرواز را نمی داند.

اما هر از چند گاهی، آنان که هنوز پرواز را از خاطر نبرده اند و از فراق پرستوها نغمه سرایی می کنند بال و پر سوخته، مانده هایشان را همراه با سر بندها در میان شهر های بزرگ و پر از زرق و برق عبور می دهند تا شاید اهل دلی پیدا شود و پروازی دوباره. چند نفری هم پیدا می شوند که سربندها را به یادگار درون صندوقچه ای در نهانخانه دلشان مخفی کرده اند. همان که رویش نوشته بود:

هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله ...

می خواهم لب حوض خانه پدربزرگ بنشینم و قصه بزرگ شدن و صبور بودن را بشنوم. شاید آن را یاد گرفتم و فردا آن را برای اهالی شهر خودم هم  بخوانم ، جایی که کوچکی ام را گذراندم....

می خواهم چشمهایم را بشویم در دریایی از امید و بدوزم به انتهای جاده سرنوشت و بگویم نزدیک است آبادی ، نزدیک است خوشبختی...

می خواهم با خودم آشتی کنم و محله را خبردار کنم که ای

من هم مهربان شدم    من هم زندگی را فهمیدم          

پشت دریا شهری است                پشت دریا نوری است

قایقی خواهم ساخت                        باید امشب بروم....

در چه صورت آمریکا با ایران رابطه برقرار می کند؟
سفر به دیدار دوست
عذرخواهی
شهدای عرفه
همه شهدا تهرانی نبودند
سخنی با خدا
و باز هم سلام
[عناوین آرشیوشده]